ANNEME

hayat ne kadar zor değil mi? ama zor olduğu kadar keyifli ve güzel...
annelik ne kadar zor değil mi? hayat bu kadar zorken, nasıl bir fedakarlıktır bu. kendi zevklerinden, kendi hayatından, bir şekilde vazgeçiş...kendinden daha fazla çocuğunu düşünmek. bu nasıl bir duygudur. bu kadar egoya sahip insanoğlu nasıl bir hisle bağlanıyor çocuğuna...
bunu sorgulamaya çocukken değil de belli bir yaşdan sonra başlıyorsun. belli bir yaşdan sonra daha iyi anlıyorsun anneni... aslında o hep sana zarar gelmesinden korkarken sen sana çok karıştığı için kızıyorsun. anne olanlar sanırım daha da iyi anlıyorlardır annelerini bilemiyorum.
şimdilerde düşünüyorum da hele annemden uzakta olunca dahada çok özlüyorum onu, daha da iyi anlıyorum kıymetini. nasıl bir güvendir. onun yanında olmak ve bir anne nasıl öğretir çocuğuna kendi ayakları üstünde durmasını, güçlü olmasını ve hayatı...bu yaşa kadar nasıl geldik, ne çok şey öğretti annelerimiz...
tekrar teşekkür ederim anneciğim. bana iyi bir insanı ve fedakar olmasını, dürüst olmasını, güçlü olmasını, karar vermyi, kendime güvenmeyi, doğru karar vermeyi, bisiklete binmeyi, yemek yapmayı, yürümeyi, konuşmayı, bana hayatı öğrettiğin için teşekkür ederim.
emeğe saygı duymayı, takdir etmeyi, hak edeni hak ettiğini vermeyiiii (daha bir sürü sayabilirim)
anneciğim daha öğreneceğim çok şey var. iyi ki varsın ve iyiki doğdun seni çok seviyorum.
(babacığım senide unutmadım. beraber bana iyi bir aile olduğunuz için yanımda olamaanızda hep sizin arkamda olduğunuzu hissettirdiğiniz için eşekkürler)