galiba

insan sürekli aynı şeyleri yaşarken, insan sürekli aynı şeyleri düşünerek kendini boğuyor sanırım.
ve boğulduğunda bir arkadaş, bir dostun bir tek kelimesi belki kendine getiriyor.
hayatın beni hep zorladığını düşündüm. ve acaba bir tek ben mi bu kadar zorlanıyorum diye düşünmeden edemedim. ama galiba insan bunu fark edemiyor, insan hayatı bazende kendi kendine zorlaştırıyor. belkide yaşadığım olayların karşısında verdiğim tepkiler olayları dahada karmaşıklaştırıyor. yani kendim zorlaştırıyorum kendime hayatı...
yaşadıklarımı o an çözemiyorsam. çözene kadar benimle gidiyor. belkide benim çözemeceğim şeyleri çözmeye çalışıp kendime fazladan bir misyon yüklemem beni zorluyor. bazı olayları kendim, kendi davranışlarım zora sokarken. bazı olaylarda benden kaynaklanmıyor. ama rahatsız olduğum için ben çözmeye çalışıyorum...
neyse canım dostum balkızım.
insan kendi dertleriyle uğraşırken, seni unuttum sanma...hep aklımdasın.
insan ne kadar uzaktadada olsa, aynı noktadadan bakabildiğini, aynı yerde durduğunu, hep düşündüğü biri olduğunu, onu düşünen bir dostu olduğunu bilmesi içini rahatlatıyor.
bazen öyle şeyler düşünüyorum ki... bunlarııı ne birine söyleyebiliyorum. ne yazabiliyorum. sadece düşünüyorum. sanki ağzımdan çıkarsa uçuveririse o kelimeler, bir şeylerin yanlış gideceğini, olumsuz olayların başıma geleceğinden korkuyorum. sanki bir büyü bozulacakmış gibi...belkide kendimin kabullenmesi anlamına gelecek. burada o kadar çok şeyi, dilimin ucuna gelen kelimeleri yutuyorum ki... artık daha az konuşur oldum.
konuşmadan önce o kadar düşünür oldum. insanlar bu sözleri kendilerince şekiller verip o şekilde konuşacaklar diye korkuyorum. aslında belkide beni yoran burada çokda kendim olamamam.
belkide bu beni bu kadar yoruyor. işte böyle zamanlarda öyle ihtiyaç duyuyorum ki...
işte dost böyle bir şey sana anlatamasamda öyle zamanlarda aklıma gelmen bile, sanki sana anlatmışım gibi rahatlatıyor.
belkide artık daha az konuşmam büyüdüğüm için mi bilmiyorum. kimseye güvenemem bundan mı?
işte bu yüzden çok özeniyorum mavianne sizin ofisdeki arkadaşlıklara dostluklara...
bazen neden hala burada yaşıyorum ki diyorum. neden ankarada değilim. işte bkaçasım geliyor burdan. arkama bakmadan sanki arkama bakarsam yeniden tutup beni buraya çekeceklerinden korkarak. ama işte böyle zamanlarda burada olmama sebep, beni burada yaşamaya ikna eden bütün varlığıyla buna sebep olan sevgiliye sığınıyorum. ondan güç almaya çalışıyorum.
tekrar güç toplayıp, yeniden başlıyorum ta ki bir dahaki sefere kadar...