hislerimmm

hani 14 gün önce trenle seni uğurlarken sana belli etmemek için kendimi sıkıp ağlamamıştım yaa... tren gider gitmez sen görmezsin diye birbirinin ardı ardına aktı göz yaşlarım. o an kendimi bu 4 senedir yaşadığım bu yerde öyle yalnız hissettim ki.. neden mi? beni buraya bağlayan tek şey sen mişsin bir kez daha anladım. işte o an boşalıverdi bütün şehir... yaşanılan 4 sene anlamsızlaştı...sonra eve döndük...tam kapının önünde ayakkabılarını görünce ikinci defa koskoca bir yumruk oturdu boğazıma...
hani herkez içinde yaşar herşeyiii, belli etmez bir çok duygusunu... hani ağlayınca güçsüz gözükürsün bu yüzden kimsenin yanında ağlamazsın. böyle bir takıntım yoktur aslında...
ama ben çok ağlayamam başkalarının yanında...
şimdi gideli 14 gün oldu...hani derler ya göz açıp kapayıncaya kadar geçer, yok açıyorum kapıyorum geçmiyor. başkalarınınki nasıl geçer anlamazsın konu kendin olunca her geçen gün acıtıyor.
dün evimize gittim. hem özledim, hemde kendimle başbaşa kaldığım bir sığınak gibi orası benim için...eve girdim. üzerimde zaten bir duygusallık. havalansın istedim. odaya girdim. sen kokuyorsun. kıyamadım canı açmaya sanki uçup giderse diye koku...koku çıkarttı içimdeki bütün özlemi...işte özlemde dönüştü gözyaşlarına...
neyse zorda geçse geçiyor zaman, geçen zaman sanada banada, bizede çok şey katıyor...
yaşanacaklar birikiyor not defterlerinde gelince şunuda yapalım bunuda yapalım diye listeler uzuyor gidiyor.
çabucak sağlıkla git gel olur mu??
yapacak çok şey var daha...