BEKLENTİ

hayat bu aralar sunuda olsun bu yapayım.buda olsun bunu yapayım. biraz daha geçsin, zaman çabucak geçsinlerle geçiyor. birazcık uyku, birazcık kitap okuma, arada yine uyku, biraz dizi izleme ile geçiyor.

heyecanlanıyorum, bazen korkuyorum, bazen sakinleştirip kendimi konuşuyorum. aslında yazmak istiyorum daha çok ama insanın hislerini anlatmak bu kadar zormu diyorum şimdi. hem anlatmak istediğin çok şey var. ama anlatmaya gelince bir o kadar zor.

canımı sıkmamaya çalışıyorum, üzülmemeye çalışıyorum, yormamaya, kızmamaya ama yaşıyorsak ne kadar mümkün bilemiyorum. acayip unutkanlık var en başından beri o kadar basit şeyleri unutuyorum ki, mesela 5 dakika önce konuştuğum bir şeyi hiç duymamış, konuşmamış gibi oluyorum. kocama aynı soruları hergün 3 defa soruyorum. bilmiyorum sıkılıyormudur. umarım düzelirim.

belki farkında olmadan üzüyorum birilerini yada kırıyorum ama hiç farkında değilim. ama bu aralar kendimi üzmemeye çalışsamda beni üzen, kıran anlam veremediğim, hep konuşma taraftarı olduğum sorduğum ama yok bişey diye cevap aldığım arada biraz soğukluk hissettiğim biran gelip hissetmediğim bu yüzdende neler olduğunu anlayamadığım bir dostum var. üzülüyorum bu halimize belki ben alınganlık ediyorum içinde olduğum durumdan dolayı, yada kırıldığı bir şey var ama ne ??? sordum yok dedi. bir daha sorucam soramadım kaç gündür. bakalım ortaya çıkar.

işte kendimi iyi hissetmem gereken bu dönemde beklentiler çoğalıyor. duygular karmaşıklaşıyor. hatta hissettiklerim bile çorba oluyor. ..