endişe en büyük şişesinden

bugun cuma olsa hayat bayram olsa ve daha neler neler olsa yazabilirim.
içimdeki o enerji ile bazen hiç bilmediğim yerlere ülkelere gidip gezmek istiyorum. hiç bilmediğim yerlerde hiç bilmediğim insanlarla kendimi oraya ait hissetmek istiyorum. sonra bir dönüp bir kendime bakıyorum. bu halde nereye ve nasıl diye soruyorum kendime henüz belki halimde bir şey yok ama en azından endişelerim var kafamda..
nasıl bir duyguymuş bu her geçen gün yeni bir endişeya sahip oluyorum hayata dair...
korkuyorum nasıl olacak, nasıl olacağım, doğrusu ne ve ben doğrusunu yapabilecekmiyim, doğrusu nerde yazar okusam öğrenirmiyim? çocuk nasıl yetiştirilir? nasıl büyütülür? bir kurs olsa öğrensem...
hayatta hep alıştığımız gibi hep önüme çıkan sınavlarda yaptığımız gibi kitaplar, kurslarla halledilebilecek bir şey olsa hayat yok ! işte belki ilk tökezlediğimde ise endişelerimle geziyorum kafamda evet belki hiçbir zaman cevap bulamayacağım sorularla dolu kafam. iç güdülerimle mi hareket etmeliyim. hiç okumadan araştırmadan mesela...çünkü okudukça o endişe halkaları yayılarak büyüyor tıpkı bir göle taş attığında taşın yaydığı halkalar gibi evet bir yerde sonlanıyor o halkalar ama yeni bir endişede oluyor bu sanırım. galiba böyle hazırlıyor bünye insanı anneliğe...
gececek başa çıkma yöntemlerini bulacağım ve çözeceğim sorularımı teker teker inşallah...
bu süreçde tecrübeleriniz önemli benim için paylaşırsanız sevinirim.