güzellikler

öyle bir zaman geliyor ki nasıl oluyor...
insanın içini kemirip duruan bir şey...
işte o kemirmeler sonucunda insan kararıyor kararıyor.
işte böyle zamanlarda insanın ne tahammülü kalıyor, nede içindeki neşe,
sanırım bir rahatlayamamak, atamamak da dahada katlıyor o içindekileri...
yani biriktikçe önce tepe sonrada dağ halini alıyor o dönemde...
güzellikleri daha göremiyor insan.
belkide zaten etrafında çok olmayan güzelliklerden dolayı, belki o etrafındaki güzellikleride kırıyor, görmüyor, bunaldıkça bunalıyor kısaca...
neyseki bir süredir, beni bunaltan, sıkan, görmemei engelleyen o dönemden kurtuldum.
kendimde bu süreçde sıkıldım, üzüldüm, düşündüm...
evet etrafındak, güzellikleri görebiliyorum sonunda (sanırım bu dönemde havanında etkisi var. sevmiyorum kapalı havaları, bende bir kapanıyorum)
işte şimdi o içimdeki enerjiyle, etrafa , evrene pozitif enerjiler yolluyorum.
herkeze iyi haftasonları...
kırdıklarım affedin, yanlış anlattıklarım sizde...
dostlarım iyiki varsınız.
dostunsa zaten kırsanda, üzsende hep yanındadır. öyle değil mi???