küçük

burası küçük bir yer...
küçücük insanlarda birbirlerini tanıyor.
çalıştığın yer aynı, oturduğun yer, dolaştığın, gittiğin yer aynı..
böyle olunca akdaşlarında hem işten hem oturduğun yerden...
bu yüzden birilerine kızdın mı, tepki verdiğin zaman herkez öğreniyor, biriyle sorun yaşasan herkez duyuyor...birini hayatında çıkarmaya çalışsan, herkez farkına varıyor, ve insanlar meraklı, utanmıyor soruyor.
mahremiyetin kısıtlı, özel hayatın az...
buda beni boğuyor.
ben evde mutluyum, biz evimizde güzel vakit geçirebiliyoruz.
ama insanlar geçiremiyor. yapacak çok bir şey olmayınca sürekli birbirlerindeler...
işte, evde, dışarıda...
eee bu kadar beraber oluncada ne özel hayat kalıyor, ne konuşacak konu...
bir süre sonra dedikoduya geliyor.
işte böyle zamanlar hem bunalıyorum.
hem kendime kızıyorum.
eminim büüyük bir yerde olsa böyle şeyler yaşanıyor.
ama öyle özledim ki...
şöyle canım sıkkın olduğunda sokağa çıkıp, şöyle bir yürüyüp...
kalabalığın içinde beynimdeki düşünceler dönüp dururken, yüzüme vuran rüzgarın beynimdekileri alıp götürmesini...aklımda bir şey kalmamasını...
yanımdan geçen insanları tanımamayı...
burada yolda yürürken herkez tanıdık...
selam verip, yolda konuşmakdan, aklınakileri düşünüp yerli yerine koyup,yarısını rüzgara bırakıp savuramıyorsun.
ama öğreneceğim herhalde
küçük insanlarla başa çıkmayıda